خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود                       بهردرش که بخوانند بی خبر نرود

طمع در ان لب شیرین نکردم اولی                         ولی چگونه مگس از پی شکر نرود

سواد دیده غمدیده ام به اشک مشوی                   که نقش خال توام هرگز از نظر نرود

زمن چو باد صبا بوی خود دریغ مدار                         چرا که بی سر زلف توام به سر نرود

دلا مباش چنین هرزه گر و هرجایی                        که هیچ کار زپیشت بدین هنر نرود

مکن بچشم حقارت نگاه در من مست                     که اب روی شریعت بدین قدر نرود

من گدا هوس سرو قامتی دارم                             که دست در کمرش جز سیم و زر نرود

تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری                            وفای عهد من از خاطرت نرود

سیاه نامه تر از خود کسی نمیبینم                         چگونه چون قلم دود دل بسر نرود

بتاج هدهدم از ره مبر که باز سفید                          چو باشه در پی هر صید مختصر نرود

بیار باده و اول بدست حافظ ده                               بشرط انکه مجلس سخن بدر نرود