بیصدا میروم هیوااااااااااااااااااا
صدایم را بشنو پیش از آنکه در حنجره خفه شود. پیش از آنکه دلت برای شنیدنش تنگ شود
احساسم را حس کن پیش از آنکه بمیرد
لحظه ای "فقط لحظه ای" به یاد من باش پیش از آنکه خاموش شوم. پیش از آنکه "تو" در سودای من باشی
با من مهربان باش پیش از آنکه دیار انتظارت را ترک گویم و دیگر نباشم چشم به راهت
اکنون که هستم مرا دریاب پیش از آنکه بعد از رفتنم دلت برایم تنگ شود
.
نفس های ساعت به شماره افتاده اند
دیگر ثانیه هایت به پایان رسید
پیش از آنکه غصه هایم برایت خنده آورترین باشند؛
می روم.
می روم؛
بی آنکه بدانی یک بغل از گل های خاطره دزدکی از باغچه ات چیدم و در کوله بارم گذاشتم
بی آنکه بدانی قلبم را در پیشگاه نگاه ناباورت، دزدکی در دستانت به امانت نهادم
اکنون من بی دلم و "تو" دو دل
روزگاران درازی بود که سودای "تو" را داشتم
دلم توان وداع ندارد، و اکنون می دانم باید دزدکی برای همیشه بروم. باید رخت برکنم از دلت، از یادت.
پاهایم یارای رفتن ندارند. کوله بارم پر است از خاطراتت
باید بروم بی آنکه لحظه ای باز ارغوانی های خاطرات لب پنجره را آبیاری کنم
مواظب امانتی من باش...
ملولم از این روزگار پریشان و نامرد
می دانم اگر دم زنم باز محکومم به کفران نعمت!
در دادگاه نابرابر عدلم تمامی جوارحم حاضرند:
قلبم را به صلابه می کشم، همانگونه که "تو" را بی رحمانه محکوم کردم
که عاشقت نباشد
لبهایم را می دوزم،
تا باز درد این دل شکسته را فریاد نکنند
دلم را می شکنم، دیگر تکه های چینی نازک خیالم را به هم نمی دوزم
تا مبادا دلم باز برایت حتی ذره ای تنگ شود
آوایم را خفه می کنم
تا باز "تو" را فریاد نکند
چشمه ی اشکم را می خشکانم
تا مبادا به یادت باز جوشیدن گیرد
دستانم را می بندم
که باز تمنای "تو" را نکنند
قلمم را می شکنم
که باز بر تن خسته ی کاغذ از "تو" ننویسند
که باز فاصله ها را یک به یک خط نزنند
دیگر ننویسند: دوستت دارم
و پای بر همه ی احساساتم می گذارم
یش از آنکه به دست "تو" محکوم شوم
روزگار نامهربانیست، می دانم
ممحکومم به فراموش کردن
به خاموش شدن
می گویند خاک سردی می آورد
می دانم به زودی در گورستان خاطرت از بن محو می شوم
آسوده باش. بی صدا می روم. رها تر از همیشه
احساسم را حس کن پیش از آنکه بمیرد
لحظه ای "فقط لحظه ای" به یاد من باش پیش از آنکه خاموش شوم. پیش از آنکه "تو" در سودای من باشی
با من مهربان باش پیش از آنکه دیار انتظارت را ترک گویم و دیگر نباشم چشم به راهت
اکنون که هستم مرا دریاب پیش از آنکه بعد از رفتنم دلت برایم تنگ شود
.
نفس های ساعت به شماره افتاده اند
دیگر ثانیه هایت به پایان رسید
پیش از آنکه غصه هایم برایت خنده آورترین باشند؛
می روم.
می روم؛
بی آنکه بدانی یک بغل از گل های خاطره دزدکی از باغچه ات چیدم و در کوله بارم گذاشتم
بی آنکه بدانی قلبم را در پیشگاه نگاه ناباورت، دزدکی در دستانت به امانت نهادم
اکنون من بی دلم و "تو" دو دل
روزگاران درازی بود که سودای "تو" را داشتم
دلم توان وداع ندارد، و اکنون می دانم باید دزدکی برای همیشه بروم. باید رخت برکنم از دلت، از یادت.
پاهایم یارای رفتن ندارند. کوله بارم پر است از خاطراتت
باید بروم بی آنکه لحظه ای باز ارغوانی های خاطرات لب پنجره را آبیاری کنم
مواظب امانتی من باش...
ملولم از این روزگار پریشان و نامرد
می دانم اگر دم زنم باز محکومم به کفران نعمت!
در دادگاه نابرابر عدلم تمامی جوارحم حاضرند:
قلبم را به صلابه می کشم، همانگونه که "تو" را بی رحمانه محکوم کردم
که عاشقت نباشد
لبهایم را می دوزم،
تا باز درد این دل شکسته را فریاد نکنند
دلم را می شکنم، دیگر تکه های چینی نازک خیالم را به هم نمی دوزم
تا مبادا دلم باز برایت حتی ذره ای تنگ شود
آوایم را خفه می کنم
تا باز "تو" را فریاد نکند
چشمه ی اشکم را می خشکانم
تا مبادا به یادت باز جوشیدن گیرد
دستانم را می بندم
که باز تمنای "تو" را نکنند
قلمم را می شکنم
که باز بر تن خسته ی کاغذ از "تو" ننویسند
که باز فاصله ها را یک به یک خط نزنند
دیگر ننویسند: دوستت دارم
و پای بر همه ی احساساتم می گذارم
یش از آنکه به دست "تو" محکوم شوم
روزگار نامهربانیست، می دانم
ممحکومم به فراموش کردن
به خاموش شدن
می گویند خاک سردی می آورد
می دانم به زودی در گورستان خاطرت از بن محو می شوم
آسوده باش. بی صدا می روم. رها تر از همیشه
تاریخ : جمعه 90/6/18 | 11:53 صبح | نویسنده : جعفر | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.
